Την προηγούμενη Κυριακή, 23 Φεβρουαρίου, ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας εξόρμησε στο Καλάθι. Η Αθανασία Ιωαν. Καποτά, ειδικευόμενη νεφρολόγος και νέο μέλος του Συλλόγου, περιγράφει την εμπειρία που βίωσε στην Μεσσηνία, «Νομό ξακουστό για τις παραλίες του, δημοφιλή τουριστικό προορισμό για το καλοκαίρι»:
«Τους τελευταίους δύο μήνες είμαι μόνιμη κάτοικος Κυπαρισσίας. Ερχόμενη από την Αθήνα, όπου οι ρυθμοί της ζωής και το βαρύ πρόγραμμα δεν επιτρέπουν εξορμήσεις στη φύση, ψάχνω απεγνωσμένα παρέα για εκδρομές. Η αγάπη μου για το βουνό δεν είναι καινούργια. Έχοντας υπηρετήσει ως αγροτικός ιατρός στην Ευρυτανία, νομό με έντονο ανάγλυφο και φύση που κόβει την ανάσα, το μικρόβιο για εξερεύνηση και κατάκτηση «απάτητων» κορυφών έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα μου.
Είμαι τυχερή! Από την πρώτη κιόλας ημέρα στο Νοσοκομείο Κυπαρισσίας γνωρίζω την Αθανασία Μαυροειδή, μέλος του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας. Ανταλλάσσουμε εμπειρίες, τα μάτια της ακτινοβολούν και αμέσως διακρίνω πως έχει το ίδιο μικρόβιο με εμένα. Είμαι ενθουσιασμένη! Κρατάω στα χέρια μου το πρόγραμμα του ΕΟΣ Καλαμάτας και βγάζω από την ντουλάπα μου τον επί 3 χρόνια αχρησιμοποίητο εξοπλισμό της ορειβασίας, για να συμμετάσχω στην πρώτη μου ανάβαση με την ομάδα του ΕΟΣ, στην κορυφή «Καλάθι».
Το δελτίο καιρού προειδοποιεί για έντονες βροχοπτώσεις. Ξαφνικά με διακατέχει φόβος, δεν ξέρω εάν η φυσική μου κατάσταση και οι αντοχές μου θα μου επιτρέψουν μία πολύωρη ανάβαση στο βουνό υπό βροχή, όμως η αγάπη μου για τη φύση νικά. Θα το προσπαθήσω!
Το πρωί της 23ης Φεβρουαρίου η ημέρα είναι ηλιόλουστη, χωρίς σύννεφα στον ορίζοντα ή κάτι που να προδίδει αλλαγή του καιρού. Τόπος συνάντησης ο ΕΟΣ Καλαμάτας. Η Αθανασία αμέσως μου γνωρίζει την αρχηγό, τον πρόεδρο, τον φωτογράφο μας . Πίσω μου ακούω την κοπέλα που αριθμεί και καταγράφει τους ορειβάτες να λέει «…είμαστε 65 άτομα ..και θα έρθουν και από τον ΕΟΣ Σπάρτης». Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι στη Μεσσηνία, Νομό ξακουστό για τις παραλίες του, δημοφιλή τουριστικό προορισμό για το καλοκαίρι, θα έβρισκα τόσους ανθρώπους να ασχολούνται και να αγαπούν την ορειβασία.
Αφετηρία μας η Κάτω Βέργα, οικισμός που κοσμεί τους πρόποδες της κορυφής «Καλάθι», σε υψόμετρο περίπου 300 μ. Φοράμε τα σακίδια μας και η ανάβαση ξεκινά μέσα από ένα πετρόχτιστο καλντερίμι που διασχίζει το χωριό κάθετα, με ήπια ανηφορική κλίση. Η κλίση σταδιακά μεγαλώνει, οι σφύξεις ανεβαίνουν, ο ρυθμός του βηματισμού γίνεται σταθερός. Κοιτάζω πίσω μου, θέα μαγευτική, από ψηλά η πόλη της Καλαμάτας φαντάζει σαν αρχιτεκτονική μακέτα, ενώ η ματιά χάνεται στο απέραντο γαλάζιο.
Πρώτη στάση η Άνω Βέργα, μικρός γραφικός οικισμός σε υψόμετρο 1.000 μ. με παλιά πέτρινα αρχοντικά, στενά σοκάκια και κρυστάλλινες πηγές. Καθόμαστε για να ανακτήσουμε δυνάμεις απολαμβάνοντας τη φανταστική θέα που προσφέρει η θέση αυτού του χωριού.
Έχουμε κάνει τη μισή διαδρομή και μπροστά μας έχουμε το πιο δύσκολο κομμάτι. Γεμίζουμε τα παγούρια μας με γάργαρο νερό από την πηγή και ξεκινάμε πάλι με στόχο την κορυφή. Το μονοπάτι αλλάζει, γίνεται δύσβατο και περνούμε μέσα από πυκνό ελατοδάσος. Η θέα κρύφτηκε αλλά οι μυρουδιές του βουνού είναι έντονες και μεθυστικές. Νιώθω κουρασμένη αλλά η επιθυμία μου να φτάσω στο τέρμα είναι ακατανίκητη. Μετά από μία ώρα ανάβασης συναντάμε το χωματόδρομο (μικρή ανακούφιση για τα πόδια μου) που οδηγεί στο εξωκκλήσι του Αϊ-Λιά. Αριστερά μας αποκαλύπτεται μέσα από τα έλατα ο Ταΰγετος, με χιονισμένες τις βουνοκορφές του, να στέκεται περήφανος και να γεμίζει το τοπίο. Τόση άγρια ομορφιά να αποπνέει τόση γαλήνη! Μετά από λίγη ώρα φτάνουμε στον Αϊ-Λιά, ένα μικρό εκκλησάκι χτισμένο σε ένα πλάτωμα στην άκρη του βουνού, σε υψόμετρο 1.300 μ.
Πετάμε από πάνω μας τα σακίδια και τρέχουμε μέχρι την άκρη του βράχου. Η θέα μας αποζημιώνει, όλος ο Μεσσηνιακός Κόλπος μπροστά μας, δεξιά απλώνεται η Καλαμάτα, αριστερά ξετυλίγονται οι οφιοειδείς σχηματισμοί των ακτών αποκαλύπτοντας την αέναη πάλη στεριάς και θάλασσας για επικράτηση. Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Νιώθω δυνατή και σπουδαία που έφτασα έως εδώ και συνάμα τόσο μικρή μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Ξεκουραζόμαστε, τρώμε ένα ελαφρύ κολατσιό, ενώ κάποιοι τολμηροί βγάζουν τα τσιπουράκια και παίρνουμε πάλι το μονοπάτι της επιστροφής.
Πόσα πράγματα δεν είδα ανεβαίνοντας! Προσπαθώ να αιχμαλωτίσω στη μνήμη μου όσο περισσότερες από τις σπάνιες εικόνες που αντικρύζω. Ο μεγαλόπρεπος Ταΰγετος, γεμάτος αντιθέσεις, με πλούσια βλάστηση και βραχώδη τοπία, σαγηνεύει κάθε αναβάτη και εξερευνητή. Στις παρυφές του ελατοδάσους ξεκινούν τα χωράφια των κατοίκων της Βέργας, χτισμένα σε επίπεδα με πέτρινους τοίχους (πεζούλες) να συγκρατούν το χώμα και να εκτείνονται απ’ άκρη σ’ άκρη αγκαλιάζοντας όλη την κοίλη πλαγιά του βουνού και καταλήγοντας στο πέτρινο αλώνι. Το τοπίο μοιάζει με αρχαίο θέατρο!
Συνεχίζουμε απτόητοι την κατάβασή μας, απολαμβάνοντας πάντα την πανοραμική θέα που πλέον την έχουμε μπροστά μας. Φτάνουμε στην Άνω Βέργα, όπου μας περιμένει ελληνικός καφές από τους οργανωτές της πεζοπορίας. Καθόμαστε στο πέτρινο πεζούλι στην είσοδο του χωριού. Κάποιοι εγκαταλείπουν. Θα επιστρέψουν με το βαν του ΕΟΣ και με ΙΧ. Η Αθανασία με ρωτάει αν θέλω να πάω μαζί τους. Τα πόδια μου πονάνε αλλά δεν γίνεται να εγκαταλείψω τώρα. Μου αρέσει να δοκιμάζω τις αντοχές μου και να ξεπερνώ τα όρια μου. Απαντώ «και τι είναι μία ωρίτσα κατάβασης...». Μαζεύουμε τις τελευταίες δυνάμεις μας και ξεκινάμε για το τελευταίο κομμάτι της κατάβασής μας. Ο καιρός από πάνω μας κλείνει. Οι πρώτες σταγόνες δεν αργούν να πέσουν και γρήγορα το ψιλόβροχο γίνεται μπόρα. Οι πέτρες γλιστρούν και το κάθε βήμα μας πρέπει να είναι προσεκτικό και σταθερό. Νιώθω καταβεβλημένη αλλά δίπλα μου έχω την ομάδα του ΕΟΣ, την Αθανασία και το Χρήστο, που μου δίνουν κουράγιο και με περιμένουν να κατέβουμε μαζί. Μπαίνουμε στην Κάτω Βέργα και βλέπω στο δρόμο τον Κώστα (πρόεδρος) να μας περιμένει. Τα κατάφερα!
Αναπνέοντας τον αέρα που κατεβαίνει από τις κορυφές του επιβλητικού Ταϋγέτου νιώθω δυνατή και εμπνευσμένη από την περήφανη παρουσία του βουνού με την απαράμιλλη ομορφιά. Μία γαλήνη και ένα αίσθημα σιγουριάς και ελευθερίας με διακατέχει. Ο αναβάτης καταλαβαίνει αμέσως τον ιδιαίτερο χαρακτήρα αυτού του βουνού. Η χαρά μου είναι απέραντη.
Ευχαριστώ ειλικρινά τα μέλη του ΕΟΣ Καλαμάτας που μου χάρισαν αυτή την μοναδική εμπειρία. Οι άνθρωποι και οι εικόνες αυτής της πανέμορφης διαδρομής θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου».
