Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας εξόρμησε στον Πάρνωνα. Η αφήγηση είναι της Μαρίας Παπαδοπούλου:
«Σάββατο 25 Γενάρη, ξεκινάμε με πολλή βροχή 4.30 το απόγευμα από τα γραφεία του Συλλόγου με το βαν και δύο Ι. Χ, μια ομάδα περίπου 16 ατόμων έτοιμοι όλοι μας για απόδραση από την καθημερινότητα. Παίρνουμε τον καινούργιο δρόμο προς Τρίπολη και ταξιδεύουμε με βροχή σε όλη σχεδόν τη διαδρομή. Κάνουμε μια σύντομη στάση στον Άγιο Πέτρο και συνεχίζουμε προς το καταφύγιο.
Στο τέλος μιας γεμάτης με υποχρεώσεις εβδομάδας περιμένουμε όλοι με ανυπομονησία να χαλαρώσουμε, να επικοινωνήσουμε, να διασκεδάσουμε και να χαρούμε τις ομορφιές της φύσης!
Στο καταφύγιο μας περιμένει χαμογελαστός ο Κώστας, ο φύλακας. Όταν μπαίνουμε μέσα νιώθουμε αμέσως τη ζεστασιά από το αναμμένο τζάκι και την αίσθηση ότι είμαστε καλοδεχούμενοι σε ένα χώρο καθαρό και καλοσυντηρημένο. Αφήνουμε τα σακίδια μας στους καθαρούς και ζεστούς από την ξυλόσομπα κοιτώνες και κατεβαίνουμε στο καθιστικό για την παρασκευή του δείπνου.
Το μενού είχε χυλοπίτες με ντομάτα, τριμμένο τυρί καθώς και παστό, λουκάνικο, σφέλα και ό,τι άλλο είχαμε φέρει μαζί μας και έτσι απολαύσαμε τα πλούσια εδέσματα με εξαιρετικό σπιτικό κρασί !
Η ώρα πέρασε με κουβεντούλα και αστεία, ενώ εν τω μεταξύ έξω το είχε στρώσει κανονικά. Καιρός για νυχτερινή πορεία, σκεφτήκαμε κάποιοι και έτσι ντυθήκαμε καλά και βγήκαμε έξω.
Το τοπίο ήταν μαγικό, όλα κάτασπρα από το χιόνι μέσα στη σιγαλιά της νύχτας. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που ξυπνάει το παιδί μέσα σου, το παιδί που θέλει να χαρεί, να παίξει με το χιόνι και να γελάσει με την καρδιά του. Νυχτερινή κατάκλιση γύρω στις 12, αφού την επομένη η αναχώρηση θα γινόταν αυστηρά στις 8, όπως το όρισε ο αρχηγός μας.
Το πρωί της Κυριακής, αφού ήπιαμε τσάι του βουνού και φάγαμε πρωινό, ετοιμαστήκαμε ντυμένοι με το χειμερινό μας εξοπλισμό για την κορυφή του Πάρνωνα, 1.935 μ. υψόμετρο, καιρού επιτρέποντος. Ο Κώστας μας έβγαλε τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά από το καταφύγιο και όλη η ομάδα ξεκινήσαμε γελαστοί και αποφασισμένοι για την κορυφή.
Ο Γιάννης μπροστά να μας οδηγεί, ο Αλέξης «σκούπα» γι’ αυτούς που ήθελαν να κρατήσουν πιο αργό ρυθμό και οι υπόλοιποι ανάμεσά τους, πολύχρωμες φιγούρες, ο ένας πίσω από τον άλλον, να αφήνουμε τα αποτυπώματα μας πάνω στο άσπρο χιόνι.
Τα έλατα έγερναν δεξιά και αριστερά τα κάτασπρα κλαδιά τους, ενώ χιόνιζε στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας, η οποία δεν ήταν ιδιαίτερα απαιτητική. Έτσι η ομάδα μπόρεσε να ανταποκριθεί σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό και με καλό ρυθμό. Περάσαμε δυο ρεματιές και ένα μικρό ποταμάκι, μέχρι που κάναμε στάση για λίγη ξεκούραση και κολατσιό.
Το σημείο που σταματήσαμε ήταν πολύ κοντά στο οροπέδιο και απείχε περίπου μια ώρα από την κορυφή. Τελικά μετά από σκέψη, η σύνεση επικράτησε και αποφασίσαμε να μην προχωρήσουμε, γιατί δεν είχαμε ορατότητα λόγω ομίχλης.
Η επιστροφή έγινε σε πιο αργό ρυθμό, τώρα δεν υπήρχε λόγος να βιαστούμε, έτσι είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την ομορφιά και τη γαλήνη του τοπίου καθώς και να ποζάρουμε για τις εθιμοτυπικές φωτογραφίες.
Φθάσαμε στο καταφύγιο κατά τη 1, μετά από 5 ώρες πορείας, ψυχικά ξεκούραστοι, χαλαρωμένοι, γεμάτοι από όμορφες εικόνες και προσωπικά νιώθοντας ευγνωμοσύνη για όσα τόσο απλόχερα μου προσφέρει η πανέμορφη φύση της χώρας μου.
Αποχαιρετήσαμε τον Πάρνωνα δίνοντας την υπόσχεση να τον επισκεφτούμε ξανά σύντομα, συνδυάζοντας την ανάβασή μας με μια αστρονομική συνάντηση στο χώρο αυτό και παρατήρηση των αστεριών με τηλεσκόπια!».
