Πεζοπορία σε Τραχήλα, Λαγκάδα, Θαλάμες, χωριά της Μάνης με ιδιαίτερη ομορφιά, διοργάνωσε την Κυριακή 16 Μαρτίου ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας.
Η Ντιάνα Μαούνη αφηγείται τις εντυπώσεις της:
«Την Κυριακή 16/03/2014 πραγματοποίησα τη δεύτερη βόλτα μου με τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας στα πανέμορφα χωριά της Μεσσηνιακής Μάνης. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν η ανάβαση στο Καλάθι στο τέλος Φεβρουαρίου, με την οποία πραγματικά ενθουσιάστηκα! Ενημερώθηκα από το internet για την επόμενη εξόρμηση του Ορειβατικού Συλλόγου, στην οποία θα μπορούσα να λάβω μέρος με κριτήριο το βαθμό δυσκολίας της και από τα μέσα της εβδομάδας μίλησα με τη φίλη μου την Αρετή και το ραντεβού μας έκλεισε αμέσως!
Η προσμονή και η λαχτάρα μου για την εξόρμηση μας δεν μου επέτρεψε παρά να κοιμηθώ μόνο λίγες ώρες το βράδυ και να ξυπνήσω ευδιάθετη και ανυπόμονη μία ώρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, ενώ συνήθως δυσανασχετώ με το πρωινό ξύπνημα.
Φτάσαμε με την Αρετή στα γραφεία του Συλλόγου όπου μας περίμενε ήδη το πούλμαν που θα μας πήγαινε στο χωριό Τραχήλα, από όπου και θα ξεκινούσαμε την πεζοπορία μας. Πολλά νέα παιδιά, ζωηρά και χαρούμενα, μεταξύ αυτών τυχαία και η γειτόνισσά μας η Μαρία με την παρέα της, όλοι φοιτητές! Μαζί μας ήταν και οι μικροί μας φίλοι Σπύρος, Παναγιώτης, και Δημήτρης (5, 6 και 7 ετών), οι οποίοι μας διασκέδασαν με τις έξυπνες ατάκες τους καθ΄ όλη τη διάρκεια της διαδρομής αλλά και μετά στην πεζοπορία μας εξέπληξαν με τις αντοχές τους.
Τα χωριά προορισμού μας δεν τα είχα επισκεφτεί ξανά, αλλά μετά τον Άγιο Νικόλαο και προσεγγίζοντας την Τραχήλα συνειδητοποίησα πως το υπέροχο τοπίο μου ήταν πολύ οικείο. Μα φυσικά η παραλία με τις πέτρινες πλάκες της Τραχήλας φιγουράρει σε όλους τους τουριστικούς οδηγούς που διαφημίζουν την Μάνη και την άγρια ομορφιά της!
Φτάσαμε λίγο έξω από το χωριό με το πούλμαν και προχωρήσαμε πεζοί μέχρι το σημείο αφετηρίας της ανάβασής μας. Ακολουθούσαν και άλλα αυτοκίνητα από Καλαμάτα και μαζί με 15 άτομα από τον ΕΟΣ Τρίπολης συγκεντρωθήκαμε τελικά γύρω στα 90 άτομα!
ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΛΑΓΚΑΔΑΣ
Η ανάβαση ξεκίνησε με ευχάριστη διάθεση, κέφι και γέλιο. Αρχικά το μονοπάτι και μέχρι περίπου τη μέση της πορείας μας για το χωριό Λαγκάδα ήταν δύσβατο, τα αγριόχορτα και οι θάμνοι είχαν θεριέψει λόγω εποχής και μου άφησαν και μερικές αναμνηστικές γρατσουνιές...
Πρώτη μας στάση το χωριό Λαγκάδα για το οποίο ήδη μας είχε μιλήσει η Βάσω από το πούλμαν. Η Βάσω, συντηρήτρια έργων τέχνης, μας ενημέρωσε ότι η υπηρεσία της αναστήλωσε τις δύο αριστουργηματικές βυζαντινές εκκλησίες του χωριού και μάλιστα ο ναός της Αγίας Σοφίας ολοκληρώθηκε προσφάτως. Ο Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού μας καλωσόρισε, μας έφερε τα κλειδιά και η Βάσω μας ξενάγησε στις δύο εκκλησίες, αφού πρώτα βγάλαμε την ομαδική αναμνηστική φωτογραφία της εκδρομής έξω από το ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.
ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ…
Ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος βρίσκεται στο κέντρο του οικισμού Λαγκάδας επί της δημοσίας οδού Καλαμάτας – Αρεόπολης. Πρόκειται για τετράστυλο σταυροειδή εγγεγραμμένο ναό με τρούλο. Ο πλούσιος κεραμοπλαστικός διάκοσμος του μνημείου είναι ενδεικτικό στοιχείο των αρχιτεκτονικών τάσεων στις εκκλησίες που κτίζονται στη Λακωνία και στη Μεσσηνία μετά τα μέσα του 13ου αι. Στο δυτικό τοίχο υψώνεται εντυπωσιακό μονόλοβο τοξωτό κωδωνοστάσιο που είναι κτισμένο κατά το πλινθοπερίκλειστο σύστημα τοιχοποιΐας και φέρει πλούσιο κεραμοπλαστικό διάκοσμο. Εσωτερικά το μνημείο είναι κατάγραφο με τοιχογραφίες που χρονολογούνται στα τέλη του 14ου αι.
…ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
Ανηφορίζοντας το λιθόστρωτο μονοπάτι που συνδέει τη Λαγκάδα με τις Θαλάμες, στις δυτικές παρυφές του οικισμού δεσπόζει ο ναό της Αγίας Σοφίας. Πρόκειται για μια σπάνια παραλλαγή του αρχιτεκτονικού τύπου του μονόχωρου δρομικού ναού, που στεγάζεται με φουρνικά κατά τον άξονα, τα οποία στηρίζονται σε τόξα και σφενδόνια. Εντυπωσιακό είναι το περίτεχνο δίλοβο κωδωνοστάσιο που υψώνεται πάνω από την είσοδο του ναού. Στο εσωτερικό του ναού σώζονται τοιχογραφίες που χρονολογούνται στα τέλη του 13ου με πρώτο μισό του 14ου αι.
Εντυπωσιάστηκα από τη διαδικασία αποκάλυψης των αυθεντικών βυζαντινών αγιογραφιών, πραγματικών έργων τέχνης, κάτω από το παχύ στρώμα κονιάματος (σοβά) που τις καλύπτει !
Χάρηκα πού που σε γνώρισα Βάσω, εσένα και την υπέροχη οικογένεια σου. Γενικότερα, χάρηκα που μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω σε επαφή με αξιόλογους και ενδιαφέροντες ανθρώπους, τους οποίους ενδεχομένως δεν θα είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ στην πόλη με τόσο άμεσο τρόπο.
ΣΤΙΣ ΘΑΛΑΜΕΣ
Επόμενη στάση το χωριό Θαλάμες (Κουτήφαρι). Το μονοπάτι για το χωριό ήταν μαγευτικό. Το σκηνικό λόγω εποχής ήταν καταπληκτικό, υπέροχοι πολλαπλοί συνδυασμοί χρωμάτων, ευχάριστοι αρμονικοί ήχοι, μεθυστικά αρώματα! Η αναγέννηση της φύσης δημιουργεί ένα πραγματικά πανέμορφο τοπίο!
Οι Θαλάμες είναι ένα παραδοσιακό χωριό της Μάνης, γραφικό και με ιστορία. Ο Κώστας (Πρόεδρος) μας είχε ενημερώσει ήδη ότι από εδώ καταγότανη ωραία Ελένη και ο Γιώργος Γεννηματάς της νεότερης πολιτικής ιστορίας, του οποίου η προτομή δεσπόζει στην πετρόκτιστη πλατεία του χωριού. Επίσης στο δρόμο από το Οίτυλο προς τις Θαλάμες βρισκόταν το ιερό Μαντείο της θεάς των ναυτιλομένων, της Ινούς.
Πράγματι, δεν μπορείς να συλλάβεις καλύτερα την ομορφιά ενός τόπου παρά αν πατήσεις το χώμα του, αν ξαποστάσεις κάτω από τον ίσκιο των αιωνόβιων δένδρων του, αν ξεδιψάσεις από τη βρύση της πλατείας του, αν ξεκουράσεις το μάτι σου χαζεύοντας τα πέτρινα σπίτια του…
Αφήνοντας πίσω τις Θαλάμες και ολοκληρώνοντας την κυκλική πορεία μας για επιστροφή στην Τραχήλα από άλλο μονοπάτι, ξεκίνησε η κατάβαση του βουνού, το εύκολο κομμάτι της διαδρομής και με την καλύτερη θέα καθώς στο μεγαλύτερο μέρος του απολάμβανες ανεμπόδιστα τις παραλίες της περιοχής οι οποίες απλώνονταν κοφτές και απότομες στην ήρεμη και γαλήνια θάλασσα.
Το βουνό είναι παράξενο και απρόβλεπτο και κάθε φορά που το ανεβαίνεις, αποκτάς την πιο απλή βιωματική εμπειρία συμπυκνωμένης γνώσης της ίδιας της αλήθειας της ζωής. Εκεί που νιώθεις αποκαμωμένος και εξαντλημένος και νομίζεις ότι δεν θα τα καταφέρεις μέχρι τον προορισμό, στην επόμενη στροφή, χωρίς να το περιμένεις αντικρίζεις το πρώτο σπίτι από το χωριό, οι καινούριες εικόνες σου επιβάλλονται μοναδικά και ξεχνάς την όποια κούραση και δυσάρεστα συναισθήματα ένιωσες μέχρι να τα καταφέρεις. Συνειδητοποιείς με τον πιο εύληπτο τρόπο ότι κάθε ανάβαση έχει τις δυσκολίες της αλλά τελικά η κορυφή σε αποζημιώνει!
Ευχαριστώ τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας για την ευχάριστη εμπειρία που μου προσέφερε και για το μοναδικό αίσθημα πληρότητας που ένιωσα μετά και από τις δύο εξορμήσεις που συμμετείχα».
ΟΣΑ ΕΙΔΕ ΚΙ ΕΝΙΩΣΕ Η DANAE LEHMANN
Ακολουθεί η αφήγηση (σε απόδοση στην ελληνική) της Danae Lehmann:
«6.45 το πρωί, Κυριακή 16 Μάρτη, Καλαμάτα - Ξυπνάω από τον ενοχλητικό ήχο του ξυπνητηριού του κινητού μου. Είναι ίσως η πρώτη φορά που ξυπνάω τόσο νωρίς το τελευταίο πεντάμηνο, από όταν δηλαδή ήρθα στην Καλαμάτα, για να κάνω την ευρωπαϊκή εθελοντική εργασία μου. Κοιτώντας από το παράθυρο και βλέποντας ότι ο καιρός θα είναι ωραίος, η σκέψη του να περπατάω στην όμορφη φύση μέσα σε λίγες ώρες, μ’ έκανε να σηκωθώ από το κρεβάτι πολύ πιο εύκολα. Ενόσω ποδηλατούσα μέσα στην πόλη προς το σημείο συνάντησης του Ορειβατικού Συλλόγου, μου δόθηκε η εντύπωση ότι η Καλαμάτα ακόμα κοιμάταν. Οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι. Συνάντησα μόνο κάποιους που έκαναν τζόκινγκ και μερικούς που έβγαζαν βόλτα τα σκυλιά τους.
Μόλις μπήκα στο λεωφορείο η ατμόσφαιρα άλλαξε εντελώς. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο μέχρι το τελευταίο κάθισμα και οι άνθρωποι έδειχναν ξύπνιοι . Όλοι ήταν πολύ ενθουσιασμένοι για το τι μας περίμενε. Το λεωφορείο αναχώρησε περίπου στις 8.15 . Μετά από περισσότερο από μία ώρα δρόμο, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας βουνά και διασχίζοντας πολύ στενούς δρόμους, στο τέλος καταφέραμε να φτάσουμε στην Τραχήλα. Μας ακολουθούσε ένα μίνι λεωφορείο και πολλά αυτοκίνητα γεμάτα με ακόμα περισσότερα πεζοπόρους. Το λεωφορείο μας άφησε πριν από το χωριό, αφού αυτό ήταν το τελευταίο σημείο που μπορούσε να γυρίσει . Περπατήσαμε μέσα στην Τραχήλα, ώστε να φτάσουμε στην αρχή της διαδρομής, που θα μας οδηγούσε προς την Λαγκάδα.
Η Τραχήλα είναι ένα όμορφο, ήσυχο, μικρό χωριό στη θάλασσα. Η βραχώδης παραλία της είναι ιδανική για να συλλέξει κανείς το αλάτι της θάλασσας, όπως και κάνουν πολλοί άνθρωποι από εκεί. Φτάνοντας στην αρχή του μονοπατιού που θα ακολουθούσαμε, συγκεντρώθηκαν όλοι και μπορούσε κανείς να δει πόσοι είχαμε μαζευτεί για αυτή τη βόλτα. Πρέπει να ήμασταν περίπου ογδόντα άτομα από όλες τις ηλικίες αλλά και μερικά σκυλιά που μας συνόδευαν. Στην ομάδα μας προστέθηκαν μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Τρίπολης, τα οποία συνέβαλαν επίσης στο πολυάριθμο των ανθρώπων. Η διαδρομή προς τα πάνω μας οδήγησε μέσα από ελαιόδεντρα, πέτρες, χόρτα και βότανα, καθώς από λιβάδια γεμάτα λουλούδια. Είδα πολλούς ανθρώπους να συλλέγουν βότανα, καθώς και άγρια σπαράγγια και λουλούδια στο δρόμο.
Η Λαγκάδα είναι σαν την Τραχήλα, ένα τυπικό, για την περιοχή της Μάνης, χωριό. Τα σπίτια είναι όλα χτισμένα από πέτρα. Το χωριό βρίσκεται πάνω από ένα φαράγγι και από εκεί ίσως προέρχεται και το όνομά του. Στη Λαγκάδα κάναμε ένα διάλειμμα για να φάμε κάτι, να γεμίσουμε τα μπουκάλια μας με νερό και να καθίσουμε στον ήλιο. Μερικοί από μας επίσης πήγαμε στο εσωτερικό της χαριτωμένης μικρής εκκλησίας. Πριν από την αναχώρηση για το επόμενο χωριό, που ονομάζεται Θαλάμες, τραβήξαμε μια ομαδική φωτογραφία, με φόντο την εκκλησία. Ο δρόμος που διασχίσαμε για να φτάσουμε στις Θαλάμες, είναι κομμάτι του παλαιού «δρόμου», που συνέδεε την Καλαμάτα με την Αρεόπολη. Στο δρόμο μας σταματήσαμε σε ένα άλλο μικρό εκκλησάκι για να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στο εσωτερικό του. Δίπλα στο δρόμο υπήρχαν λιβάδια γεμάτα με λευκά και μοβ λουλούδια και μερικοί από εμάς κάθησαν ακριβώς στη μέση για να τραβήξουν φωτογραφίες. Ήμασταν βέβαιοι ότι η άνοιξη έχει φθάσει . Η Λαγκαδά και οι Θαλάμες είναι πολύ κοντά η μία στην άλλη, έτσι φτάσαμε στις Θαλάμες αρκετά γρήγορα. Η αρχιτεκτονική του χωριού Θαλάμες είναι επίσης χαρακτηριστική για τη Μάνη. Σταματήσαμε για λίγο κάτω από ένα τεράστιο δέντρο στο κέντρο του χωριού. Βρήκα μικρή πέτρινη επιφάνεια, όπου και λιάστηκα στη ζεστασιά του ήλιου.
Για την επιστροφή, πήραμε διαφορετικό μονοπάτι από το προηγούμενο. Ήταν επίσης πανέμορφο. Μόνο που οι πέτρες στο δρόμο έκαναν το βάδισμα λίγο πιο δύσκολο.
Έπρεπε να παρακολουθώ που πατάω έτσι ώστε να μην πέσω και το μόνο που ήθελα ήταν να παρατηρώ τη φύση που μας περιέβαλε και την ωραία θέα προς τη θάλασσα και προς την Τραχήλα από ψηλά. Η πορεία έληξε πριν από το χωριό της Τραχήλας και εκεί περιμέναμε στη σκιά το λεωφορείο να μας πάρει και πάλι.
Στο δρόμο της επιστροφής, όλοι φαίνονταν λίγο εξαντλημένοι από το περπάτημα και τον ήδη δυνατό ήλιο του Μαρτίου, αλλά ευτυχισμένοι. Φτάσαμε πίσω περίπου στις 16.00 και παρακολουθούσαμε το ωραίο τοπίο να εναλλάσσεται μαζί μας στο δρόμο, πριν επιστρέψουμε στην Καλαμάτα. Μετά από όλα αυτά, την χαρακτηρίζω μια τέλεια ανοιξιάτικη Κυριακή!».
