Την Πρωτομαγιά, ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας και η 26η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων επισκέφθηκαν με πεζοπορία την Αλαγονία. Η αφήγηση είναι μιας νέας πεζοπόρου:

«Οι εκδρομείς, νεόκοποι πεζοπόροι σαν κι εμάς, έμπειροι ορειβάτες, μεγάλοι, μικροί, μια πολύχρωμη παρέα ανθρώπων, ξεκίνησαν την Πέμπτη 1η Μαΐου να πάρουν τα βουνά. Ή, μάλλον, το κοντινό βουνό του Ταϋγέτου, που το βλέπουμε να στέκει πίσω από την πόλη μας αγέρωχο, αλλά δεν έχουμε ποτέ γνωρίσει από κοντά. Αυτός ήταν και ο σκοπός της εκδρομής, να ανακαλύψουμε μερικά από τα κρυμμένα, όμορφα μυστικά του. Ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας, σε συνεργασία με την 26η ΕΒΑ (Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων) οργάνωσαν από κοινού μια πεζοπορική εκδρομή στην περιοχή της Αλαγονίας, συμμετέχοντας στην πανελλήνια δράση του Υπουργείου Πολιτισμού «Πράσινες Πολιτιστικές Διαδρομές». Ο κόσμος που αποφάσισε την Πρωτομαγιά να έρθει μαζί μας, πολύς. Η διαδρομή ξεκινούσε από τη θέση Χάνι Λαγού, κοντά στη διασταύρωση του δρόμου Καλαμάτας - Σπάρτης που οδηγεί προς τη Νέδουσα και τη Μονή Μαρδακίου, και κατέληγε στον οικισμό της Αλαγονίας.

Το μονοπάτι που ακολουθήσαμε ήταν ένα τμήμα του παλαιού μονοπατιού που ένωνε κάποτε την Αλαγονία με τη Μονή Βελανιδιάς. Από την πρώτη στιγμή, το όμορφο φυσικό τοπίο μας κυρίευσε ολοκληρωτικά. Η αρμονική συνύπαρξή του με τα ανθρώπινα έργα, όπως το πέτρινο, εξάτοξο γεφύρι του Νέδοντα που συναντήσαμε κοντά στην αρχή της διαδρομής, ήταν μοναδική. Η πορεία δεν είχε ιδιαίτερες δυσκολίες, καθώς το μονοπάτι ήταν αρκετά βατό και εύκολα μπορούσαν μη μυημένοι πεζοπόροι και παιδιά να το ακολουθήσουν.

Στη διαδρομή συναντήσαμε, πνιγμένα μέσα στην πυκνή βλάστηση, δυο ακόμη παλαιά γεφύρια, που ένωναν τις όχθες του Σιτσοβίτικου ρέματος, παραπόταμου του Νέδοντα, στις θέσεις Βύρος και Μαντζίνια. Μετά το δεύτερο γεφύρι, διατηρείται τμήμα του παλαιού λιθόστρωτου μονοπατιού που στενεύει και ανηφορίζει σταδιακά, οδηγώντας από την κοίτη του ποταμού ψηλότερα, προς την πλαγιά του βουνού. Στο τμήμα αυτό διακρίνονται ακόμη τα σημάδια της μεγάλης πυρκαγιάς του Ταϋγέτου (2007), παρόλο που η φύση αποκαθιστά αργά τις πληγές της. Στην απέναντι μεριά του βουνού αντικρίζουμε δυο από τα όμορφα χωριά της περιοχής, τις Πηγές και την Αρτεμισία.

Λίγο πριν τον νερόμυλο του Ρεντίφη, το μονοπάτι χάνεται πια και η διαδρομή ακολουθεί τον ασφαλτοστρωμένο επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στην Αλαγονία. Επισκεπτόμαστε τον ανακαινισμένο νερόμυλο του τέλους του 19ου αι., έναν από τους πολλούς που υπήρχαν στην πλούσια σε υδάτινους πόρους περιοχή, ο ιδιοκτήτης του οποίου κ. Γιαννόπουλος, μας επέτρεψε να δούμε από κοντά τον τρόπο που αξιοποιούσαν κάποτε τη δύναμη του νερού.

Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής υπήρξε μια μικρή αποκάλυψη. Από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο, κάνοντας μια μικρή παράκαμψη στον «καταρράκτη του Νίκα», προσεγγίζει κανείς την Αλαγονία από τα νοτιοδυτικά.

Το περπάτημα στο τμήμα αυτό σίγουρα ήταν η καλύτερη επιλογή για να ολοκληρωθεί η πεζοπορία μας. Εννοείται πως σε όλη τη διαδρομή η ευφορία της Άνοιξης είχε κυριεύσει μικρούς και μεγάλους, που σε κάθε μικρή στάση έβρισκαν την ευκαιρία να πλέξουν το μαγιάτικο στεφάνι τους.

Εκτός από την απόλαυση του βουνού, η εκδρομή συνδύαζε και την ενημέρωση, καθώς τόσο στην αρχή της διαδρομής, όσο και στην Αλαγονία όπου καταλήξαμε, υπάλληλοι της 26ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων μας έδωσαν πληροφορίες για τα κτίσματα που συναντήσαμε, για την ιστορία του τόπου και τους βυζαντινούς ναούς της περιοχής. Σε έναν από αυτούς, τον Άγιο Νικόλαο Μεσόρουγας, είχαμε επίσης την ευκαιρία να δούμε από κοντά το έργο της αναστήλωσης ενός πολύ όμορφου υστεροβυζαντινού μνημείου.

Το μεσημέρι μας βρήκε στο μικρό θεατράκι του χωριού, να γευόμαστε τη φασολάδα που ευγενικά μας προσέφερε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αλαγονίας, εξαιρετικά μαγειρεμένη από τον Γιώργο Καζάκο, με τη συνοδεία μουσικής και χορού, που δεν έλειψε στο τέλος. Η εκδρομή αυτή υπήρξε πραγματικά ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει ο Μάιος!».