Το Σάββατο 10 Μαΐου ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας πραγματοποίησε εξόρμηση στον Ταΰγετο. Η αφήγηση είναι της Sapi Ullrich:

«Σάββατο λίγο πριν τις 17.00 φτάνω στα γραφεία του Ορειβατικού Καλαμάτας. Μόλις έχει αρχίσει να βρέχει. Καθώς φορτώνουμε τα πράγματα στα οχήματα, βρέχει καταρρακτωδώς κάτι που μας δυσκολεύει. Ένα σούπερ ξεκίνημα για την πολυαναμενόμενη εξόρμηση στον Ταΰγετο. Ευτυχώς αργά το απόγευμα ο καιρός έχει καθαρίσει και ο ήλιος έχει ξαναβγεί.

Από τότε που προετοίμαζα το ταξίδι μου στην Μεσσηνία, ήθελα οπωσδήποτε να ανέβω στον Ταΰγετο. Γνώριζα όμως ότι δεν θα ήταν καλή ιδέα να επιχειρήσω κάτι τέτοιο μόνη μου. Ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη όταν έμαθα από έναν φίλο μου για τον Ορειβατικό Καλαμάτας και τις εξορμήσεις του, καθώς επίσης ότι η επομένη εξόρμηση του Συλλόγου ήταν στον Ταΰγετο!

Και να που βρίσκομαι μέσα σε ένα τζιπ, πάνω από το Εξωχώρι, κατευθυνόμενη μέσω ενός χωματόδρομου στο δάσος της Βασιλικής. Η θέα κόβει την ανάσα και, σε συνδυασμό με τα σύννεφα που σχηματίζονται, δημιουργείται ένα εντυπωσιακό τοπίο. Θα μπορούσα να σκάσω από ευτυχία!

Ως χώρος κατασκήνωσης έχει οριστεί το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου. Οι σκηνές στήνονται στο άψε σβήσε και μέσα σε λίγα λεπτά  έχει ανάψει  μια φωτιά  μεταξύ εκκλησίας και πηγής. Όλες οι λιχουδιές τοποθετούνται σε ένα τραπέζι και το δείπνο ξεκινάει. Όλοι με πειράζουν για το τζατζίκι που έφερα, λέγοντας πως είναι Τούρκος και εγώ το εκλαμβάνω σαν κομπλιμέντο. Μάλιστα, αργότερα γύρω από την φωτιά τραγουδήσαμε ελληνικά, λιθουανικά και φινλαδικά τραγούδια. Είναι μια καταπληκτική έναστρη νύχτα, ο Γαλαξίας λάμπει σε πλήρη δόξα.

Στις 6 το πρωί είχε εγερτήριο, δεν με πείραξε καθόλου, έτσι κι αλλιώς, λόγω  ενθουσιασμού, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου. Ξεστήνονται οι σκηνές και παίρνουμε ένα γρήγορο πρωινό. Στις 7.30 είναι όλοι πανέτοιμοι για αναχώρηση.

Ξεκινάμε την ανάβαση, στην αρχή μέτριας δυσκολίας, ανάμεσα από πεύκα και διάφορα άλλα επιβλητικά δέντρα και με τον ήλιο να λάμπει. Συναντάμε σημάδια από τα μονοπάτια 32 και Ε4 και λίγο αργότερα άλλα δύο σημάδια που μας δείχνουν το μονοπάτι προς την κορυφή του Ταϋγέτου (3,5 – 4 ώρες).

Βέβαια, δεν είναι αυτός ο σημερινός μας προορισμός. Σημερινός μας στόχος είναι να ανεβούμε στο διάσελο του Πατιστού (Μουσγιά), να κατηφορίσουμε στην Αγία Παρασκευή και να καταλήξουμε στο Εξωχώρι, διασχίζοντας το Στενό Λαγκάδι και τμήμα του Βυρού.

Μετά από περίπου μια ώρα περπάτημα φτάνουμε σε ένα καταπράσινο λιβάδι. Εδώ υπάρχει μια κρυμμένη πηγή, στην οποία κάνουμε την πρώτη μας στάση. Κάποια άτομα μαζεύουν πέτρες για να επισκευάσουν την πηγή και εγώ εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να επισκεφτώ μια χιονούρα.

Χιόνι!!! Αυτό ήλπιζα  να συναντήσω! Δυστυχώς το χιόνι παραήταν παγωμένο για χιονόμπαλες αλλά ήταν ότι πρέπει για τσουλήθρα. Παντού γύρω μου έχουν φυτρώσει πορτοκαλί – μοβ κρόκοι. Είναι υπέροχα!

Ενσωματώνομαι με την υπόλοιπη ομάδα και συνεχίζουμε στο ανηφορικό μονοπάτι μέχρι που φτάνουμε στο διάσελο του Πατιστού. Η θέα είναι εκπληκτική. Ο Προφήτης Ηλίας και το Χαλασμένο φαίνονται πολύ επιβλητικά. Δεν χορταίνω να βλέπω την θέα!

Συνεχίζουμε στο μονοπάτι για την Αγία Παρασκευή το οποίο πλέον είναι κατηφορικό. Περνάμε μέσα από ρέματα κάποια από τα οποία σχηματίζουν μικρές πισίνες. Καθώς κατηφορίζουμε η βλάστηση αρχίζει και γίνεται πιο πυκνή και ψηλότερη. Κάθε μικρή παύση χρησιμοποιείται για γρήγορες ματιές στον χάρτη και το GPS για την επιβεβαίωση της σωστής πορείας.

Εξαιτίας της πυκνής βλάστησης και της ελλιπής σήμανσης είναι πολύ εύκολο να χαθείς. Μάλιστα κάποια μέλη της εξόρμησης εκμεταλλεύονται την ευκαιρία και καθαρίζουν το μονοπάτι από τυχόν κορμούς και πέτρες που το έχουν φράξει. Μπροστά μου βρίσκεται ο Θόδωρος, ο οποίος κόβει με μια ψαλίδα κλαδιά που δυσκολεύουν τη διέλευσή μας. Χειρίζεται με τέτοια μαεστρία την ψαλίδα, που θα ορκιζόμουν πως ήταν κηπουρός.

Το μονοπάτι γίνεται όλο και πιο κατηφορικό, οδηγώντας μας σιγά σιγά προς την κοίτη του φαραγγιού. Από το πουθενά εμφανίζεται ένα ζευγάρι Γάλλων περιπατητών, οι οποίοι απεγνωσμένα ψάχνουν  να βρουν το μονοπάτι που θα τους οδηγήσει στην κορυφή του Προφήτη Ηλία. Υστέρα από τις απαραίτητες διευκρινίσεις και οδηγίες, τους αποχαιρετήσαμε και κατευθυνθήκαμε προς στην κοίτη του φαραγγιού.

Στην κοίτη, ύστερα από ένα μικρό διάλειμμα και αφού βάλαμε την απαραίτητη αντηλιακή κρέμα, ξεκινήσαμε το απαιτητικό τετράωρο περπάτημα που μας απέμενε  μέχρι  το Εξωχώρι. Στην αρχή το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό να πηδάς από βραχάκι σε βραχάκι αλλά στην πορεία φτάνοντας στο φαράγγι, στο Διλάγκαδο, μου είναι αρκετό. Μετά από αρκετή ώρα περπάτημα μέσα στο φαράγγι, εκμεταλλευόμαστε κάθε δυνατή ευκαιρία να περπατήσουμε εκτός κοίτης. Όσο περνάει η ώρα, η ζέστη και η κούραση αυξάνονται και αυτό μου δημιουργεί λίγο άγχος γιατί συνειδητοποιώ ότι αρχίζω να ξεμένω από νερό. Ευτυχώς όμως με καθησυχάζει η Βαρβάρα λέγοντάς μου ότι σχεδόν φτάσαμε. Δεν μπορώ να το πιστέψω αλλά όντως η ώρα είναι 17.00 και έχουν περάσει 3 ώρες από την τελευταία μεγάλη στάση που είχαμε κάνει!

Αρχίζουμε να συναντάμε σημάδια από περίεργο φωσφοριζέ χρώμα, τα οποία μας οδηγούν σε ένα ανηφορικό μονοπάτι. Επιτέλους αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα σπίτια του χωριού,  και παρ’ όλη την κούραση που έχω, αμέσως αναπτερώνεται  το ηθικό μου.

Επιτέλους τα καταφέραμε!!!

Πριν όμως φτάσουμε πραγματικά στο τέλος της διαδρομής, κόβω λίγο θυμάρι και τραβώ κάποιες τελευταίες φωτογραφίες τα μαύρα σύννεφα που έχουν σχηματιστεί στις κορυφές.

Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όσους ήταν στην εξόρμηση για τη θερμή υποδοχή, τις όμορφες στιγμές και το νόστιμο φαγητό. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον Αλέξανδρο και τον Ορειβατικό Καλαμάτας, για την ευκαιρία που μου δόθηκε να γνωρίσω μέρος του Ταϋγέτου, με μια όμορφη ομάδα ανθρώπων, για την παροχή εξοπλισμού και τεχνογνωσίας, καθώς επίσης για το ότι ένα ξένο άτομο μπορεί να συμμετάσχει τόσο εύκολα σε εξορμήσεις του Ορειβατικού Συλλόγου».