Το μουσείο Φρυσίρα παρουσιάζει από την 1η Οκτωβρίου 2014 έως την 1η Μαρτίου 2015, στο κτήριο της οδού Μονής Αστερίου 3 στην Πλάκα, την έκθεση «ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΙΙΙ (2000-2015)». Η έκθεση αυτή αποτελεί το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε το 2012, εξετάζοντας την εικόνα της αναπαραστατικής ζωγραφικής στην Ελλάδα και την Ευρώπη τις δυο πρώτες δεκαετίες του 21ου αι., μέσα από τα έργα της συλλογής Φρυσίρα.
Σύμφωνα με τον επιμελητή της έκθεσης, Θανάση Μουτσόπουλο, «όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι όταν παρουσιάζουμε την τέχνη ενός καινούργιου αιώνα οι προσδοκίες εντείνονται, ίσως υπερβολικά. Είναι πραγματικά καινούργια η τέχνη αυτού του νέου αιώνα (πολύ περισσότερο δε, φορτισμένου και ως το ξεκίνημα μιας νέας χιλιετίας); Λίγα στοιχεία υποδηλώνουν κάτι τέτοιο. Κάτι που διαφοροποιεί αυτή τη δεκαετία από την προηγούμενη θα είναι η ριζική υποχώρηση του φαινομένου της New British Art που κυριάρχησε την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα και η μεταστροφή του συλλέκτη που τη δημιούργησε προς τη ζωγραφική.
Άρα, η ζωγραφική εμφανίζεται ενισχυμένη και στο προσκήνιο, όσο περίπου πριν είκοσι χρόνια.
 
|
Η άλλη μεγάλη αλλαγή θα είναι η υποχώρηση (αν όχι η εξαφάνιση) του μοντέλου του καλλιτέχνη-σουπερστάρ. Οι τελευταίοι τέτοιοι που γνωρίσαμε ήταν ο Βρετανός Damien Hirst ή ο Ιάπωνας Takashi Murakami, και από τότε δεν διαφαίνεται μια νέα επανάληψη. Σε μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή (γενικά) και ιδιαιτέρως για την αναπαραστατική ζωγραφική, η οποία μεταπολεμικά γνώρισε απαξίωση και χλεύη, θυελλώδη ανταγωνισμό στο πεδίο της από τη φωτογραφία, μεταμοντέρνες παλινορθώσεις και επιστροφή στη μόδα και το χρηματιστήριο της τέχνης, εκ νέου κρίση και παραμερισμούς και, τέλος, πιο σοφά ίσως κατά τη γνώμη μας, εστίαση της στρατηγικής της σε λίγους καλλιτέχνες, οι οποίοι ζωγραφίζουν μετά από βαθειά σκέψη και προβληματισμό και προτείνουν κάποιες λύσεις, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και ακριβείς. Εκτός από την περιρρέουσα (βαθειά) κοινωνική κρίση αυτής της χώρας, πολλοί μιλούν για μια εξίσου βαθειά κρίση στην εξέλιξη των εικαστικών. Η ζωγραφική αναπαράσταση από τη μια έχει δεχτεί ήδη πολλαπλά βλήματα, όμως σήμερα αποκαθηλώνονται και τα νεότερα μέσα της φωτογραφίας ή του βίντεο, όχι για το παρωχημένο των απόψεών τους, αλλά για το άυλο του χαρακτήρα τους. Αυτά φυσικά συμβαίνουν σε μια εποχή όπου το μέσον δεν έχει παρά μια και μόνον επιλογή: να επανεφευρεθεί εξ αρχής (ή έστω, από ένα σημείο) για να σταθεί πειστικά απέναντι στο πανηγύρι των media, της ποπ μουσικής και, φυσικά, του κινηματογράφου. Με άλλα λόγια να σταθεί, να ζήσει σε μια αυτόνομη κατάσταση, μακριά από τη ναφθαλίνη των μουσείων και το (αβάσταχτο) βάρος του παρελθόντος και της ιστορίας (από τα οποία καταπιέζονται πολύ λιγότερο τα media, η ποπ μουσική ή ο κινηματογράφος). Φυσικά, σήμερα η ζωγραφική θα έπρεπε να βρίσκεται σε προνομιακή θέση απέναντι στην εμπορική κατάρρευση των άλλων εικαστικών μέσων, του βίντεο, των εγκαταστάσεων ή της φωτογραφίας, καθώς και της διευρυμένης τους κρίσης (η εννοιακή τέχνη, γι' άλλη μια φορά στην ιστορία της, κινδυνεύει να γίνει αντικείμενο χλεύης και γελοιογραφίας λόγω των εκκεντρισμών της).
Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Asgar/ Gabriel, Bisky Norbert, Μπήτσικας Ξενοφών, Μποβιάτσου Λαμπρινή, Brann Renaud, Djurdjevic Biljana, Γιανναρούδης Κώστας, Hahn Adam Raphael, Κατσιπάνος Θεόφιλος, Komu Riyas, Κοντέλλης Ανδρέας, Κουρκούβελος Γιώργος, Κρυσταλλά Ασπασία, Ksiazek Bogumil, Λάλας Θανάσης, Λαμπρινίδης Παναγιώτης, Leglise Frederic, Lellouche Brice, Levente Hermann, Loutz Frederique, Luan Xiao Jie, Maciejowski Marcin, Μιχαλακοπούλου Ελένη, Μελανίτης Γιάννης, Μερτίλης Άρης, Pahlavi Axel, Παπακώστας Αχιλλέας, Πλέσσας Κώστας, Πλοιαρίδης Βαγγέλης, Πανταζής Δημήτρης, Pouyandeh Nazanin, Rabus Leopold, Σαρασσίτης Δημήτρης, Shi Xiang, Siebert Uta, Σπυρόπουλος Γιώργος, Σταματιάδη Ντανιέλα, Tift Andrew, Tinei Alexander, Todorovic Milos, Τζαμουράνης Δημήτρης, Βαρελάς Γιάννης, Βασμουλάκης Αλέξανδρος, Βαβυλουσάκης Κων/νος, Βερούκας Αλέξης, Wnek Grzegorz, Ξαφοπούλου Αλεξία, Ζιώγας Γιάννης.
Γράφει ο ιστορικός τέχνης, Θανάσης Mουτσόπουλος, για τα συγκεκριμένα έργα του Παναγιώτη Λαμπρινίδη :
«Ζωγραφικά γλυπτά ή γλυπτική ζωγραφική.
Η συλλογή Φρυσίρα, μια συλλογή εστιασμένη στη ζωγραφική, έχει εντάξει αρκετά έργα Ελλήνων και ξένων γλυπτών. Άλλοτε αυτά τα έργα συνδυάζουν την πλαστικότητα με το χρώμα, έτσι ώστε να μην μπορούμε εύκολα να χαράξουμε τα όρια μεταξύ των μέσων και άλλοτε πρόκειται για γλυπτική, τελεία και παύλα. Και σ’ αυτές τις τελευταίες περιπτώσεις, παραδόξως, τα γλυπτά δένουν με ευκολία με τα ζωγραφικά κομμάτια του μουσείου. Ο γλύπτης Παναγιώτης Λαμπρινίδης κατασκευάζει συνθέσεις που περιέχουν συνήθως ένα ή δύο πρόσωπα, συχνότερα άνδρες, όμως και η γυναίκα έχει την παρουσία της. Μέσα απ’ αυτούς τους μικρούς διαλόγους ή μονολόγους ο καλλιτέχνης σχολιάζει τη συνολική κατάσταση του σύγχρονου μητροπολιτικού ανθρώπου. Η αισθητική αυτών των σωμάτων, δανεισμένη από τη βιομηχανία των παιχνιδιών, αγγίζει μια επικίνδυνη τελειότητα.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, βομβαρδισμένος από τα media και τον καταναλωτισμό, μοιάζει οριακά μπερδεμένος. Ποια είναι η σχέση της ερωτικής επιθυμίας με την ομορφιά; Είναι αυτή η τελευταία συνυφασμένη με την απόλυτη τελειότητα ή, αντίθετα, επιτείνεται από μεμονωμένες ατέλειες;».
