Ένας «συρμός αφύπνισης» για την επαναλειτουργία του τραίνου στην Πελοπόννησο κινήθηκε το Σάββατο 7 μέχρι και τη Δευτέρα 9 Ιουνίου. Σχετικά, η «Κίνηση Πελοποννησιακής Γραμμής» έγραψε μεταξύ άλλων τα εξής:
«Η διακοπή λειτουργίας του τραίνου στην Πελοπόννησο πριν από τέσσερα χρόνια, παρά την ανακατασκευή - ανακαίνιση της γραμμής, η οποία κόστισε γύρω στα 100 εκατομμύρια ευρώ, δημιούργησε ευνοϊκές συνθήκες, για να λεηλατηθεί ο εξοπλισμός της (τροχαίο υλικό, συστήματα ισόπεδων διαβάσεων κι άλλα) και να υποστούν βανδαλισμούς κτήρια και άλλες υποδομές. Η δράση των συλλεκτών μετάλλου έφτασε στο σημείο να ξηλώσουν με την άνεσή τους ακόμα και τις ράγες της γραμμής (γύρω στα 200 μέτρα) στην περιοχή του Αγίου Βασιλείου Κορινθίας. Διανοίγονται συνέχεια αυθαίρετα ιδιωτικές ισόπεδες διαβάσεις όπως έξω από την Τρίπολη, στην Κόρινθο κι αλλού. Στην περιοχή της Ηλείας κόψανε κι εξαφανίσανε ολόκληρο τραίνο! Στο Άργος με ιδιαίτερο καταστροφικό ζήλο ξηλώθηκαν ακόμα και τα πλακίδια του δαπέδου στο απροστάτευτο κτήριο του σταθμού. Στο Ναύπλιο με την καταστροφική επέλαση τα μουσειακά βαγόνια, που χρησιμοποιούνταν για τις λειτουργίες του σταθμού, κακοποιήθηκαν κι έγιναν εστίες βρωμιάς και αυτοσχέδια αποχωρητήρια. Στο Λεύκτρο έξω από τη Μεγαλόπολη υπάρχει ανάλογη εικόνα αποστροφής. Τα παραπάνω αποτελούν μόνο μερικά παραδείγματα. Ό,τι απομένει από την καταστροφική μανία των βανδάλων υφίσταται την ανελέητη φθορά από την έλλειψη συντήρησης, τα καιρικά φαινόμενα, την υγρασία κτλ. Αποδεικνύεται λοιπόν και πάλι ότι η εγκατάλειψη ενός συστήματος υποδομών οδηγεί σε καταστροφικές επιπτώσεις ενώ το κόστος αποκατάστασης των ζημιών, όταν κι άμα επιχειρηθεί, θα είναι μεγάλο. Κι αυτό βέβαια αν στο μεταξύ προληφθούν και μη αναστρέψιμες καταστροφές.
Πρέπει να επισημανθεί ότι κτήρια, γέφυρες κι άλλες υποδομές του σιδηροδρομικού συστήματος της Πελοποννήσου έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα, αφού αποτελούν άλλωστε θαυμαστά αρχιτεκτονικά μνημεία, τα οποία συνδεθήκανε με την ιστορία του τόπου μας. Αξίζει αυτή η βαριά εθνική μας κληρονομιά ένα τέτοιο κατάντημα; Ασφαλώς όχι. Μπορεί όμως το υφιστάμενο σιδηροδρομικό σύστημα της περιοχή μας να επανενεργοποιηθεί, για να διασωθεί αλλά και να αξιοποιηθεί μέσα στα σημερινά δεδομένα; Η απάντηση είναι ότι και βέβαια μπορεί εάν υπάρξει όμως πραγματική πολιτική βούληση και εφόσον λειτουργήσει με ένα αξιόπιστο κι αποτελεσματικό σχήμα εκμετάλλευσης. Γιατί παρά τη συντριπτική επενδυτική εύνοια που επιφυλάχτηκε από την Πολιτεία στους «γρήγορους» αλλά πανάκριβους αυτοκινητόδρομους της Πελοποννήσου, υπάρχουν οι δυνατότητες επαναλειτουργίας και αξιοποίησης της «μετρικής» γραμμής της Πελοποννήσου για έναν συμπληρωματικό ρόλο στο συγκοινωνιακό σύστημα. Υπάρχουν άλλωστε πλείστα παραδείγματα από τη διεθνή εμπειρία. Πέρα από τη δυνατότητα εμπορευματικών μεταφορών (ιδιαίτερα άμα λειτουργήσει σε αυτή την κατεύθυνση και το λιμάνι της Καλαμάτας), η γραμμή μπορεί να εξυπηρετήσει προαστιακές αλλά και υπεραστικές συνδέσεις. Αναμφισβήτητα όμως η ιστορική και γραφική διαδρομή της Πελοποννήσου ενδείκνυται για τουριστική αξιοποίηση με ανάλογους συρμούς συνδυαστικά και με άλλα μέσα, όπως είναι τα κρουαζιερόπλοια.
Οι φίλοι του σιδηροδρόμου πασχίζουν φιλότιμα να ξαναδούν τη γραμμή να ξαναλειτουργήσει. Φέρνουν αυτό το σημαντικό για την Πελοπόννησο ζήτημα πάλι στην επικαιρότητα. (…)
Οι φίλοι του σιδηροδρόμου καλούν ουσιαστικά την τοπική κοινωνία σε αφύπνιση και συνέγερση για την υπεράσπιση της φιλικότερης προς το περιβάλλον χερσαίας συγκοινωνιακής υποδομής κι ενός πολύτιμου πολιτιστικού πόρου της περιοχής. Καλούν την τοπική κοινωνία να υπερασπιστεί μια ιστορική κατάκτησή της και να μην αφεθεί μοιρολατρικά στην αποθέωση των αυτοκινητόδρομων και στο μονοπωλιακό τους καταναγκασμό με ό,τι αυτό συνεπάγεται».
