Ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας διοργάνωσε, την Κυριακή 9 Μαρτίου, εξόρμηση στην κορυφή Ντουρντουβάνα, στη νότια Κορινθία. Η αφήγηση είναι του Γιώργου Μπουρίκα:

«Τι να πει κανείς για μια τέτοια εμπειρία, ειδικά όταν δεν έχει μέτρο σύγκρισης; Απλά μένει έκπληκτος. Η φανταστική διαδρομή της Ντουρντουβάνας σίγουρα δεν αφήνει κανέναν ανικανοποίητο, ούτε τον έμπειρο ορειβάτη, ούτε τον πρωτάρη όπως εγώ.

Κατά την πρώτη μας γνωριμία, 2 μέρες πριν την εξόρμηση, τα παιδιά του Ορειβατικού, όπως και όφειλαν, με ενημέρωσαν για τις δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος. Πραγματικά, αν δεν έχει κανείς εξοπλισμό, δεν πρέπει να κάνει τέτοια κίνηση. Έτσι, την επόμενη κιόλας φρόντισα, στα γρήγορα, να προμηθευτώ αδιάβροχα, ορειβατικές μπότες, γκέτες, ισοθερμικά και ό,τι άλλο χρειάζεται για να κάνω τη ζωή μου στο βουνό ευκολότερη. Καλές οι εξορμήσεις, μα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η φύση, όσο όμορφη και να είναι, έχει σκληρό πρόσωπο.

Μετά από το Κυριακάτικο πρωινό ξύπνημα επιβιβαστήκαμε στο βαν του Συλλόγου και ξεκινήσαμε για τον προορισμό μας. Τα μισοκοιμισμένα πρόσωπα έδωσαν σιγά-σιγά τη θέση τους σε άλλα, πιο φιλικά. Οι συζητήσεις ξεκίνησαν, και το σημείο εκκίνησης της ανάβασης ήταν μπροστά μας σε χρόνο d-t.

Δίπλα λοιπόν από τη λίμνη Δόξα, στην περιοχή του Φενεού, νότια του Χελμού, βρίσκεται η Ντουρντουβάνα. Για να κατακτήσουμε την κορυφή της αρχίσαμε να φοράμε τον εξοπλισμό μας, πάντα με την καθοδήγηση των παλιότερων, ώστε να μην έχουμε δυσκολίες μέσα στη διαδρομή. Το πρώτο κομμάτι, μέσα από το δάσος, σε γεμίζει εικόνες από τη φύση. Η ελαφρά ανηφόρα στο βραχώδες μονοπάτι σε αποζημιώνει με ένα φυσικό μπαλκονάκι, που προσφέρεται για στάση. Το μπαλκονάκι αυτό μας προσφέρει εκπληκτική θέα στη λίμνη Δόξα, όπου καθρεφτίζονται τα έλατα και η εκκλησία στη μέση της λίμνης. Στη συνέχεια, ανεβαίνοντας, συναντήσαμε το πρώτο χιόνι, το οποίο σιγά σιγά μας προετοιμάζει για το τι θα ακολουθήσει. Μετά λοιπόν από αρκετή ώρα ανάβασης, συμβουλές από τους παλιότερους και μερικές στάσεις, συναντήσαμε μια μικρή σπηλιά, όπου θαυμάσαμε τα υπέροχα σχήματα σταλακτιτών που δημιούργησε το παγωμένο νερό. Μετά από αυτό άρχισαν τα ζόρια.

Η ανάβαση στην απότομη χιονισμένη πλαγιά χρειάζεται καλή φυσική κατάσταση, οργάνωση, και κόπο. Ο έμπειρος Γιάννης έδινε το βήμα ανοίγοντας μονοπάτι. Πίσω του ακολουθήσαμε οι υπόλοιποι πατώντας στα βήματα του, όπως ακριβώς μας συμβούλευε. Σταθερά και με ρυθμό, λοιπόν, πλησιάζαμε στην κορυφή.

Η πυκνή ομίχλη μας εμπόδιζε να βλέπουμε τη θέα. Χάρη όμως στην εμπειρία των παλιότερων, αλλά και στην τεχνολογία, φτάσαμε στην κορυφή. Εκεί βγήκαν οι απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες και ακολούθησαν πανηγυρισμοί για την επιτυχημένη ανάβαση. Μετά από τις απαραίτητες ανάσες πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Πραγματικά, ωραίο πράγμα η κατηφόρα! Χαλαρές συζητήσεις και αστεία ακούγονταν από την ομάδα. Το βουνό πίσω μας πια, και εμείς στο βανάκι στο δρόμο της επιστροφής. Ο χαβαλές ασταμάτητος στο δρόμο. Η κούραση, που έκανε την εμφάνισή της, έκανε κάποιους από εμάς να είναι πιο σιωπηλοί. Ο χρόνος και τα χιλιόμετρα πίσω μας πια, και επιτέλους ήμασταν στο Σύλλογο. Σαφώς κουρασμένοι, αλλά με αίσθημα ικανοποίησης, χαιρετηθήκαμε, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη εβδομάδα.

Αυτή είναι η μαγεία του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας. Όσο και να ζοριστεί κανείς, τόσο όμορφα νιώθει για το ωραίο κλίμα και για την κατάκτηση της κορυφής, που θέλει να το επαναλάβει».